Populizm prawicowy i lewicowy

Populiści zawężają pojęcie ludu do siebie, kierując się mottem „My jesteśmy ludem” i dyskryminują innych. Populiści prawicowi mają tendencję do poniżania grup, które uważają za słabsze, takich jak migranci, kobiety, mniejszości seksualne i osoby niepełnosprawne, i prześladowań ich z większą lub mniejszą przemocą. Lewicowi populiści z kolei utożsamiają się z grupami, które uważają za uciskane i spierają się o to, które mniejszości mają szczególne prawo do walki z uciskiem. Postępując w ten sposób, nie unikają poniżania innych w sposób rasistowski, seksistowski i dyskryminujący ze względu na wiek, na przykład nazywając ich starymi, białymi mężczyznami.

Populiści prawicowi i lewicowi różnią się w swoim podejściu do równości: podczas gdy na politycznej prawicy nierówność jest uzasadniana lub nawet wyolbrzymiana jako wartość przewodnia, lewicowcy kierują się wartością przewodnią równości. Jednak populiści prawicowi i lewicowi myślą w ograniczony, oparty na logice, sposób zdobywania władzy. W związku z tym obie grupy nie cenią zbytnio demokracji konstytucyjnej, a nawet są jej przeciwne. Istnieje cienka granica między wzajemną walką a sojuszami między nimi.

O losie demokracji nie decyduje prymat prawicy lub lewicy, lecz to, czy jest ona wspólnie chroniona i broniona.